‘Anne’ ismini duyunca doluyor gözlerim… Yokluk içinde gecesini gündüzüne katıp, hastalandığımızda başucumuzda sabahlayan annelerimiz… Onları sırtımızda taşıyıp günlerce dinlenmeden yürüsek bile haklarını ödeyemeyiz… Annelik, kadına Allah Teâlâ tarafından verilmiş mukaddes bir görevdir. Sevginin, şefkatin vücut bulduğu bir mekândır annenin kalbi. Sımsıcak duyguları harekete geçirirken yavrusu için fedakârlığın sınırsızlığı çizilir orada.
Bizleri doğuran, doyuran, sağlıklı bir şekilde büyüten, evlatları uğruna canını bile hiçe sayan, dünyadaki en iyi ve vefalı” diye başlayan cümleler asla yetmiyor, bir annenin ve anneliğin gerçek değerini anlatmaya… Bir annenin varlığı, en büyüktür aşktır çocuğuna… Çünkü hayatta değerli ve güzel olan şeylerden yüzlerce hatta binlerce olabiliyor, pek çok çiçek, yıldız, gökkuşağı, kardeş, teyze, hala, kuzen, arkadaş hatta can yoldaşı ama dünyada herkesin bir tane annesi oluyor. Annenin kalbi ve koşulsuz sevgisi her çocuğun okuludur adeta.
Bizlerin dünyaya gelmesine sebep olan Annelerimizden ve Babalarımızdan ayrı kalmak ve onları bir daha göremeyeceğimizi bilmek gerçekten çok acı. Anne ve Babası sağ olanlar Annesinin ve babasının kıymetini iyi bilsinler. Anne ve Baba bedduası alan evlat ömür boyu iflah olamaz… Bunun örnekleri o kadar çok ki anlatamam… Fırsat buldukça huzur evlerinde yaşayan yaşlılarımızı ziyaret ederim. Geçtiğimiz günlerde Darülaceze’ye gittim. Orada yaşayan yaşlılarımızla bir araya geldim. Banklarda oturup kara kara düşünen ve evlatlarının yolunu gözleyen insanlar… Bu manzara beni çok etkiledi, gözyaşlarımı tutamadım. Bir evlat nasıl kıyabilir anne babasına hangi vicdanla onu huzur evine bırakır. Bu insanların hangi yüzle anne veya babalarını ziyarete geldiğini de anlamış değilim.
Her anne evladına özel ve güzeldir. Benim annemde eşine aşık, evlatlarına kol kanat geren, evine, akrabalarına, eşe dosta önem veren, çevresindeki insanlara sevgisini aktarabilen, saygı duyulan titiz ve sevecen bir kadın ve mükemmel bir anne idi. Ömrünü eşi ve çocuklarına adamış, çevresindeki insanları da sevgi ve saygısı ile ihmal etmemiş bir Anadolu kadını idi. Yıllar önce bizi bırakıp gitti… Eğer sağ olsaydı ona ömrümü adardım. Huzur içinde kendi evinde evlatlarının arasında olurdu… Yani huzur evinde değil….
Dünya imtihanının en çetin etkenlerden biri… Geçmişin derinliklerinde yüreği burkulan annenin “Ana olunca anlarsın.” sözlerinin altına gizlenen minnet ve hüzün yükü de bu olsa gerek. Annemin de en çok kullandığı sözlerdendir “Ana-baba olunca anlarsın.” Evet kesinlikle çok doğru bir söz söylemiş canım annem… İnsan anne ve baba olunca daha çok anlıyor anne ve babasının değerini… Unutmamak gerek kim ne ekerse onu biçer…
Unutmayalım ‘Cennet annelerin ayağı altındadır’
‘Bu dünyanın cefasını çektin, ama sefasını sürmeden gittin. Rabbim sefasını cennetinde sürmeyi nasip eylesin canım annem…
Murat AVCI
