Merhaba sevgili dostlar, yazılarıma gösterdiğiniz yakın ilgiden dolayı sizlere sevgi ve saygılarımı iletiyorum. Bu yazımla sizi yine eski günlere götürmek istiyorum…
“Ah!. Nerede o eski bayramlar? Ah! Nerede o eski günler? Ah! Nerede o gençlik günlerim? Nerede, nerede?..” Bu ve buna benzer sözleri yaşlı olanlarınızdan birçok defalar sanırım duymuşsunuzdur. Günümüzde teknolojik gelişmeler çık hızlı ilerlemektedir. Artık dostlarımızla ve dünyayla olan iletişimimizin yolları bir kaç yıl öncesine göre büyük bir değişikliğe uğramış durumda. İnternetin baş döndürücü hızla yayıldığı ve cep telefonlarında da kullanılmaya başlamasıyla kendimize ve dostlarımıza vakit ayıramaz olduk. Bundan çok değil on - yirmi sene önce : Akraba ziyaretlerinin yapıldığı, yemekli davetlerin tertiplendiği , komşuluk ilişkilerinin yoğun olduğu, en önemlisi de ailecek sohbetlerin yapıldığı, bir kahvehanede arkadaşların buluşup, muhabbet ettiği bir dünyamız vardı. Kitap, gazete okur, beraber gezmelere gider, izlenilen bir filmin kritiğini yapar, mahalle aralarında kolasına maç yapardık.
Okul yolları bizim için anılarla dolu olurdu. Derslerde kalem tutan eller not almaktan yorulur, akşamları derse oturuldu muydu bitirilmeden kalkılmazdı. Anne babalar çocuklarına dersini bitirmeden televizyon izlemek yok diye azarla karışık ikazlar yapardı. Zaman delicesine akıp giderken o çocuklar büyüdü. Şimdi çocuklarına dersini yapmadan internet, bilgisayar yasak diyorlar mıdır bilemem ama çocukların artık ellerindeki cep telefonlarından her an internete bağlı olmaları cezanın da şeklini değiştirdi. Aileler artık çocuklarını sana on gün TL yüklemek yok, bu ayki telefon faturanı yatırmayacağız diyerek cezalandırıyorlardır herhalde!.
Çünkü yeni nesil gençliğin terbiye edicisi televizyon, internet ve arkadaş çevresi olmuştur. Sanal dünyanın en sıkı takipçileri olan gençlik, ruhsuz robot gibi yaşamakta; sosyal ortamlara girmekten çekinmektedir. Bir diğer sorun ise artık kendi memleketimizde, selam verecek ne bir dostumuz, nede o muhabbeti kuracak bir arkadaş ortamımız mevcut. Dünyevileşen kalplerimiz, yitip giden örf ve ananelerimizin ve memleket sevgimizin önüne geçmiş ve bizi "nerde o eski günler" demekten öteye götürememiştir.
Murat AVCI
