Evet dostlar, sağlık sorunlarım nedeniyle yazılarıma bir süre ara vermek zorunda kaldım… Şükürler olsun o zor günleri geride bıraktım ve yeniden sizlerle birlikte olmanın sevincini yaşıyorum… Önümüzdeki günlerde Kurban Bayramı var ve bu yazımda da Kurban bayramı ile ilgili bir şeyler yazmaya karar verdim…
İsmail'e koç ineli hayli bir zaman olmuştu… Zaman su gibi akıp geçse de, bizim aklımızda donup kalmıstı.. Çocuktuk ôyle psikolojimiz bozulacak diye kimsenin endişe etmediği ve yanımızda "Allahu Ekberlerle" kesilen koyunların kanı alnımıza sürülen dönemlerdi..
Bayramlık ya alınır yada bir önceki bayram abla-abiye alınan bayramlık yıkanır bize yeni bayramlık olurdu bundan da hiç gocunmazdık.
Kimin umundaydı markalı olması… Yeter ki giyecek bir kıyafetimiz olsundu. Yeni ayakkabı elbise alınan çocuğun gözüne uyku girer miydi hiç asla… Onunla yatardı yada vitrinin en üstüne konulurdu süs eşyası gibi… Sabah o kıyafetler giyilip evde bir iki tur atılır, ardından akraba ziyaretleri başlardı…
Amaç iki kuruş kapabilmekti aslında. Utana sıkıla alırdık verilen harçlığı, gözümüzde sevinç pırıltıları, elimizde terli para ile koşar adım bakkala giderdik. Çatapat alırdık taş aramaya koyulurduk… O kokusu yok mu o barut kokusu halen burnumda mübarek. Derindondurucular hayatımıza girmemişti o yüzden kurban yeddi paya ayrılırdı kesilen her evde Biri kendine, Altısı kesemeyene Ve her kurban kesen evin yolunu gözlenilirdi…
Sonra, İsmail'e inen koç kurban edildikten çok çok sonra biz kurbanı sadece et bayramı olarak gôrür olduk. Uğur derin dondurucularda geçen seneden kalma etlerin altına istifledik bu seneki kurbanları... Alnımıza sürülen kandan çocuklarımızı uzak tuttuk … Olmayan psikolojileri bozulmasın diye…
Tüm yazılarımda eski günleri yad ediyor ve tertemiz, menfi çıkarsız, gerçek komşu ve dostlukların bol olduğu o günleri hatırlayıp hayallare dalıp gidiyorum. Gözlerim doluyor, ‘Hey Gidi Günler’demekten başka bir şey gelmiyor elimden…
Yorum Yazın