Hipopotam doğanın en tuhaf canlılarından biridir. Günün büyük bölümünü suda geçirir; serinlemek, parazitlerden korunmak ve bölgesini işaretlemek için kendi dışkısıyla karışık çamurlu suyun içinde yüzer. Bu, doğanın dengesi içinde olağandır. Ancak aynı manzarayı insan dünyasına çevirdiğimizde, bu davranış bir sembole dönüşür: Kendi dışkısının içinde yaşayan ama burnunu havada tutan varlık.
Bugünün dünyasında, toplumun birçok köşesinde bu “hipopotam kibri”ne rastlamak mümkün. Suç işleyerek yükselen, yalanla, dolanla makam edinen, adaletin boşluğundan sızarak servet biriktiren insanlar… Bunlar, tıpkı hipopotam gibi, kendi dışkısının içinde yaşadıklarının farkında bile değildir. Hırslarını, açgözlülüklerini, arsızlıklarını “başarı” diye pazarlarken aslında çamurun içinde debelenirler. En trajik olan da, bu bataklığın ortasında hâlâ dik durduklarını, hâlâ üstün olduklarını sanmalarıdır.
Kibir, insanın kendini kandırma sanatıdır. Dışarıdan “özgüven” gibi görünür ama içi boş bir kabuktur. Hipopotamın burnunu göğe kaldırışı, insanın vicdanını yere gömmesinin sembolüdür. Gerçek temizlik, ne kıyafetle ne maddi irtifa ile olur; vicdanı kirlenmiş bir insanın, denizler dolusu suyla yıkansa da temizlenmesi mümkün değildir.
Kimi insanlar vardır, içinde yaşadıkları mel’un ortamı süslerler. Haksız kazancına “çalışkanlık”, yolsuzluğuna “uyanıklık”, yalancılığına “pratik zeka” derler. Oysa bu yalnızca kelimelere giydirilmiş bir rezalet hâlidir. Tıpkı bataklıkta parlayan bir su damlası gibi, sadece ışığı yansıtır, kendisi kirden ibarettir.
Hipopotam, kendi dışkısının içinde yaşar ama doğanın parçasıdır; bunda bir kötülük yoktur. Kötülük, o davranışı insana yakıştırdığımızda ortaya çıkar. Çünkü bu tip insanın suyu temiz, bilinci kirli; hayvanın suyu kirli, doğası temizdir.Hayvan en azından doğasına sadıktır; bir kısım insan ırkı ise kendi doğasına ihanet eder. Kibir, bu ihanetin yüzüne takılan maskedir ve maskeler, çamurun içinde en son düşen şeydir.
Av. Abdullah YILMAZ
Yorum Yazın