Merhaba sevgili okurlarım, bu yazımla yine sizleri nostalji yolculuğuna çıkaracağım… Elimdeki kumanda ile kanalları zamplıyordum… Kanal7’de bir Hint dizisine rastladım… Hareket halindeki trende kaplılara sarkan ve içi tıka basa dolu tren sahnesini görünce yine hayallere dalıp gittim… Benim memleketimde tren yoktu. Art arda dizilen demir vagonların birbirini itmesi, kovalaması hep ilginç gelirdi bana. Onca vagonun ne taşıdığını merak eder, demirden raylar üzerinde kayan kara trenin yolculuklarını özlerdim... Kompartımanlardan sarkan insanların kim olduklarını, nereye yolculuk yaptıklarını merak eder, bir gün onlar gibi yolculuk yapmayı düşlerdim. Kara Tren demir raylar üzerinden gürültü ile kaymaya devam ederken, radyoda zaman zaman çalan Kara Tren ile ilgili halk türküsü aklıma gelirdi.
Çocukluk hayalim olan Trenle tanışmam İstanbul’a geldiğim yıllarda son buldu..Benim gençliğim içinden tren geçen bir semtte, Menekşe’de geçmişti. Bugün de yine, epey bir zamandan beri artık üzerinden tren geçmeyen bir hat boyunda yaşıyorum. Bir demiryolu sevdalısı olarak uzun zamandır, trenin evin odalarında yankılanan sesine hasretim yani..
İşe gitmek için erken saatlerde kalkıp tren istasyonuna giderdik.. Benim gibi yüzlerce kişi her istasyonda trene binmek için bir biriyle savaşıyordu adeta…Her vagon tıka basa insanlarla dolu.. Bazıları işe gitmek için canı pahasına vagonların kapısına sarkardı… Evet gerçekten çok zor günlerdi… Tabii bu zorlu yolculuğun güzellikleri de vardı elbette…
Hemen hemen tüm istasyonlarda birde büfe olurdu. Büfelerden sosis, tost, poğaça satılırdı… Treni beklerken o mis kokulu lezzetleri de tatma fırsatını yakalardık. Yani istasyonda kahvaltı keyfi bir başkaydı…
Trenler birçok aşka da şahitlik etmiş ulaşım araçlarımızdandı…Öyle ki bu aşkların bir çoğu türkülere konu olmuş. ’Kara Tren Gecikir Belki Hiç Gelmez’gibi birçok aşk, hasret türküsü… Anadolu’ da neredeyse tek ulaşım aracı trenlerdi… İstasyona giren her kara tren ümitle beklenen haberleri değil kara haber getiriyordu çoğu zaman. Anaların, bacıların, eşlerin umutlu bekleyişleri de kara trenin acı bir çığlık atarak istasyondan uzaklaşmasıyla bir sonraki trene kadar erteleniyordu. O günleri o kadar çok özlüyorum ki anlatamam. Keşke acısıyla, tatlısıyla yine o tren seslerini duyabilsem…
Yorum Yazın