Evet sevgili dostlar, bir dönemin yazı yazma gereci daktilonun tarih olmasının hemen ardından postacının kapımızı tıklayıp mutluluğumuzu tavan eden mektupları getirmesi de ne yazık ki mazi oldu artık..
‘Bak, postacı geliyor, selam veriyor; Herkes ona bakıyor, merak ediyor’ Hepimizin çocukluğunda, okul sıralarına ilk oturduğu anda söylediği şarkılardandı… Günümüzde her türlü iletinin elektronik ortamda saniyelerle teslim edildiği bir çağda, şarkı sözleri sadece mısralarda kaldı.
İnternetin, telefonların olmadığı yıllarda haberleşmeler mektuplarla, telgraflarla sağlanırdı. Başka memleketlerde çocukları, gelinleri, akrabaları, dostları olanlar, bugün mektup gelir mi diye postacıların yollarını dört gözle beklerlerdi. Mektuplar dışında bir de telgraflar vardı. Mors alfabesinin icadıyla birlikte devreye giren telgraflar, acil işler için iletişim vasıtalarıydı.
Nostalji olması açısından belirteyim. Üç çeşit telgraf vardı. ELT, normal ve yıldırım şeklinde sıralanırdı. En ucuz telgraf, ELT olandı. Ücret, kelime sayısına göreydi. Bir ELT telg3rafın en geç 24 saat içinde muhatabına ulaşması gerekirdi. Normal telgrafların ise muhataplarına yine en geeç 12 saat içinde ulaştırılmaları gerekirken, yıldırım telgrafların azami 2-3 saat içinde muhatabının elinde olması gerekirdi.
Biz gazeteciler haber için gittiğimiz illerden haber servislerine telefoto ile haberleri servis ederdik. Tabii bu fotoğraflar siyah beyaz olarak merkeze ulaşırdı. Örneğin yaptığımız bir haber ilgi gördüğünde torba torba okur mektupları gelirdi. O mektupları teker teker açıp okumak çok ayrı bir keyifti.
Vatani görevini yapanların en büyük moral kaynağı anneden, babadan, eşten, nişanıdan, arkadaştan, sevgiliden gelen mektuplardı. O mektupları okumak erleri mutlu ederdi. Yani sözün özü mektup kültürü bir başka güzeldi. O kalemi elimize alıp tüm duygu düşüncemizi kağıda dökmek bambaşka bir keyifti…
Yorum Yazın