Babar Medya Sahibi Habib Babar ‘Sana Bay Nostalji demek gerek’ deyince sebebini sormuştum ‘Nostalji yazılarınız size kısa süre içinde büyük bir okur kitlesini kazndırdı’diye yanıt vermişti. Evet beni yalnız bırakmayan on binlerce dost… Tüm okurlarıma desteklerinden dolayı çok teşekkür ediyorum. Madem nostalji ile başladık bunca yazılarımıza, nostalji ile de devam edelim ne dersiniz?..
En güzel oyuncaklarımız tahta kuklalar, misket ve anne babamız tarafından ağaçlara kurulu salıncaklardı… Biz bunlarla inanılmaz mutlu oluyorduk. Tabii arkadaşlarımızla birlikte oynadığımız körebe, saklambaç ve daha neler neler... Unutamayacağımız birbirinden keyifli oyunlarımızdı… Bunları anlatırken Ahhh çekmemek, duygulanmamak elde değil… Keşke o günlere, yani çocukluk yıllarımıza geri dönebilsek ne mümkün…
Evet, çocukluk yıllarımızda belki paramız yoktu ama çok mutluyduk. Şimdiler de ise yeni nesil çocukların geneli hep teknolojik aletlere bağlı. Ellerinden tabletler, telefonlar, bilgisayarlar düşmüyor maalesef. Ancak eski zamanlarda bunlar yoktu ama hep gülerdik ve daha eğlenceli zamanlar geçirirdik. Evden sabah çıkar akşama kadar mahallede oyunlar oynardık. Geç kaldığımız zamanlarda annelerimiz terlik zorluyla eve sokarlardı bizleri. Kısacası en güzel zamanlar çocukluk yıllarımızda kaldı ve bitti. Şimdilerde sokakta sek sek oynayan, ip atlayan kız çocuklarını, misketleriyle, tasolarıyla oynayan erkek çocuklarını göremezsiniz. Çünkü hepsinin ellerinde artık teknolojik aletleri var.
Tasolar, misketler, tüp kamyonu, mantar tabanca, sinek ilacı arabasının arkasından koşmak, sek sek oynamak, ip atlamak, körebe ve yerden yüksek oynamak, topaç çevirmek, mahalle arası maçlar, yakan top, seyyar salıncak, hece fişleri, ansiklopediler, cumartesi tatillerinde sabahın köründe kalkıp siyah beyaz TV’de çizgi film izlemek kesinlikle çok keyifliydi.
Yeni nesil çocukları gibi çoklu oyuncaklara sahip değildik. Ama elimizdekilerle mutlu olmasını bilen bir dönemin çocuklarıydık. Teknolojinin çocuklar üzerindeki tehlikesini anlatmaya kalkarsam inanın buna sayfalar yetmez. Çünkü onların tek oyuncağı tabletlerdeki sanal oyunlar… Çocukluğumuzun bayramları da bir başka güzeldi.
Her bayram geldiğinde nerede o eski bayramlar sözü artık dillerde pelesenk, yüreklerde ince bir sızı, dudaklarda ise kırık bir tebessüme dönüşür. Nerde o eski bayramlar, çocukluğumuzun bayramları diye anarız hep. O bayram sabahları içlerimize ılık ılık huzur eserdi, mutluluğu yakalama telaşı sarardı biz çocukları.
Başucumuza koyduğumuz yeni pabuçlarımız, renk renk giysilerimiz, tüm hane halkının coşkusunun bir işareti gibiydi. Dillendirmesek de o coşkuyu büyük, küçük hepimiz içimizde gizliden gizliye yaşardık. Babamın bayram namazı eve dönüşü bayramın başlangıcının sanki "Tİ" sesiydi. Kahvaltı sonrası büyükten küçüğe sıralanıp bayramlaşmalarımız yüreğimde gurbete dair acı bir tortu bırakan ayrı bir seremoniydi… Keşke o günler geri gelebilse keşke…
Murat AVCI
